کرونا این روزها زندگی همه ما را تحت تاثیر قرار داده است علاوه بر همه سختی هایش نعمتهایی هم در پی دارد که نباید از نظر دور داشته باشیم. می دانم وقتی عزیزی در تنهایی از دست رفته است و ما حتی اجازه شرکت در مراسم تدفینش را نداریم و در روزگاری که بسیاری از خانواده ها داغدار هستند گفتن و باور کردن این حرف چندان ساده نیست. اما به هر حال شاریطی که فعلا در آن درگیر شده ایم می تواند فرصت تفکر و کمی رشد در اختیار ما قرار دهد.

کرونا با اینکه چهره ای دردناک از خود به ما نشان داده است اما این فرصت را در اختیار بسیاری از ما قرار داده است که قدر داشته هایمان را بیشتر بدانیم. شاید شمار کمی از ما تا امروز از یاداوری این نکته که می توانیم عزیزانمان را به راحتی در آغوش بگیریم آگاه بودیم. حالا که این فرصت از ما گرفته شده است شاد بیشتر بتوانیم به این حقیقت فکر کنیم که دیدو بازدید و در آغوش کشیدن و بوسیدن اقوام و دوستانمان می توانست لذت بخش و دلنشین باشد. چه قدر بودن در کنار عزیزان و یک گپ و گفت ساده می توانست شیرین باشد.

کرونا به ما یاد داد قدم زدن و دیدن غنچه های تازه شکفته بهاری در کوچه و خیابان چه قدر لذت بخش است. حالا که مجبوریم از پشت شیشه بهار را ببینیم شاید بیشتر قدر این همه بهاری که از نزدیک ندیدیم را بدانیم.

و از همه مهمتر هر وقت دلمان می گیرد یا دیوارهای خانه سرمان خراب می شود، بهتر است یادی کنیم از پدرها و مادرهایی که شاید سالهاست دیوارهای خانه را م بینند و با عکس ها حرف می زنند. یادی کنیم از پدرها و مادرهایی که نگاهشان روی تلفن مات می ماند و به در خانه خیره می ماند تا شاید ما یادمان بیاید که هستند و لابه لای روزهای شلوغمان جایی برایشان باز شود. این روزها بد نیست کمی فکر کنیم به همه کسانی که سالهاست بی هیچ خطری برای دنیای بیرون در خانه هایشان یا آسایشگاه ها و بیمارستانها قرنطینه شده اند و معلوم نیست چند بهار و تابستان و پاییز و زمستان را از پشت شیشه گذرانده اند. شاید این روزها بهتر بفهمیم یک ساعت چه قدر برای آنها طول می کشد. و یک روز چه طور می تواند یک عمر بگذرد. با این تفاوت که ما می دانیم این فاجعه، با همه تلخی اش یک روز می گذرد. ما با پادرد و کمردرد گلاویز نیستیم. و به احتمال زیاد قادریم از پس زندگی مان بر بیاییم.

این روزها هم می گذرد و از کرونا، مثل طاعون و وبا و حصبه خاطره یک اپیدمی تلخ بای خواهد ماند. اما ای کاش بعد از این روزها هم به یاد حال مادربزرگ ها و پدربزرگهایی باشیم که هنوز در چهاردیواری خانه چشمشان روی تلفن و در خانه مات مانده است. شاید این روزها که بگذرد بیشتر یادمان بماند می توانیم بهار را مهمان دل کسانی بکنیم که نمی توانند شکوفه ها را از نزدیک لمس کنند.

منبع عکس: https://www.stlucianewsonline.com/jamaica-st-mary-man-flees-coronavirus-quarantine-centre-in-kingston-search-on-for-him/